![Minęło prawie 27 lat ... a pierwszy Resident Evil wciąż trzyma poziom [Recenzja]](https://i.wpimg.pl/1941x1250/tech.wpcdn.pl/img/e22bd89c-e43c-4918-889d-7a7905c7f811.png)
Numer 2024/401
FilmWytrwałość (Marta Bałaga) Największym błędem polskiego kina jest podział na dwa bieguny, kino artystyczne i komercyjne. Powinno być znacznie obszerniejsze spectrum, kiedyś kinem środka był przecież BergmanLiteraturaPrzeciw metrofobii (Agnieszka Wolny-Hamkało) Poezja to nie jest lek na kaszel, który może przydać się każdemu i którego reklamę warto umieszczać na każdym autobusowym przystankuRuchliwość (Maciej Jakubowiak) Kolejne strony „Dotyku” Adanii Shibli przerzuca się z najgorszymi przeczuciami. Nie tylko dlatego, że to historia dziecka żyjącego w PalestynieŹródeł cienka nić (Kazimiera Szczuka) Obrana przez Magdalenę Grzebałkowską metoda ma moc. Wytworzyła świat pisarki fascynujący, choć ponury. W „Dezorientacjach” jest jednak niedobór odniesień do twórczości, brakuje zapytania: „Kim jesteś, Mario Konopnicko?”Krztyna Krztoń (Jakub Popielecki) Komiksy Anny Krztoń są dokumentem niekończącego się dojrzewania. Z kadru na kadr, ze strony na stronę, z papieru na Facebook, z Facebooka na papier, z życia w sztukę i z powrotemNiczego o mnie nie ma (Adam Woźniak) Większość polskich prozaików i prozaiczek przyjmuje w ciemno pewne utarte rozumienie męskości, męskiej cielesności i męskiej percepcji, co prowadzi ich na manowce. A nas, czytelników, w stronę bezdennej nudyGwiezdne wojny na nowym poziomie (Tetiana Mykytenko ) W realnym świecie Rosjanie codziennie wymazują z mapy ukraińskie miasta, w literackim świecie „Orbitala” z zachwytem patrzą z orbity na Ziemię i nazywają ją „mateczką” – krytycznie o nagrodzonej Bookerem powieści Samanthy HarveyMediaWakacje bez końca (Bogna Goślińska) Filmy kręcone przez młodych twórców to przechowalnie wiedzy, ciekawostek, głupot i ekscytacji, które zwykle giną w miarę dorastania. Cyfrowe archiwa pękają w szwach od obrazów dzieciństwa, które tylko czekają na odkrycieMuzykaWiększego rozmiaru życiowa akcja (Bartosz Nowicki) Dominika, Julia, Wiktoria i Maja twardo stąpają po ziemi. Doceniają to, co udało im się już osiągnąć. Oczekiwania kształtują na miarę własnych ambicji, ale też możliwości. W tym momencie wszystkie stawiają na muzykę i nie zakładają, że kiedyś będą musiały z niej zrezygnowaćNa zabój (Dominika Janik) W zamykającym album utworze „gloria” Kendrick Lamar przyrównuje proces pisania i związane z nim wzloty i upadki do toksycznej miłości. Relacji uwikłanej w sieć wzajemnych zależności i blokad. Liryczne ostrze wymaga poświęceńObyczajeDług, czyli duchy z Atlantyku (Max Cegielski) Powrót artefaktów do ich domu ma większy sens niż trzymanie ich w ukryciu w lepiej czy gorzej wyposażonych technicznie magazynach Zachodu. Nawet jeśli u nas są prezentowane na wystawie i „edukują”, choć nie wiadomo dokładnie o czymSztukaTakich rzeczy nie mówi się głośno (Irmina Rusicka) W świecie sztuki bardziej niż sama praktyka artystyczna liczy się umiejętność poruszania się w systemie. Jeśli nie jesteś na bieżąco z tym, co jest modne, jakie tematy poruszać, jak pisać wnioski czy tworzyć portfolio, twoje szanse malejąWszystko się uwidoczniło (Natalia Matsenko) Znalezienie równowagi między krajem, który musi przetrwać, a krajem, w którym ludzie będą chcieli później żyć, to niewiarygodnie trudne zadanie – o książce Jessiki Zychowicz „Sztuka, feminizm i rewolucje w Ukrainie XXI wieku”Bezczelnie kolorowe gmachy (Lidia Pańków) Nastały pstrokacizna, dziwaczność, niepohamowany pęd do zdobienia, pojawiła się też jednak możliwość budowania z dobrych materiałów i zgodnie z własną wizją, bez oglądania się na dyrektywy państwowe – pisze w „Długich latach 90.” Anna CymerTeatrDa się zrobić spektakl bez prądu (Zuzanna Berendt) Opowiadamy o łące, odwołując się do narzędzi teatralnych: ruchu, scenografii, oświetlenia. Okazuje się, że da się za ich pomocą stworzyć spektakl, w którego centrum nie ma sceny i aktoraTransformacje i przepoczwarzenia (Anna Jazgarska) W finale „Frankensteina” Jaremki horror wylewa się z każdego zakamarka sceny. Żółte płaszcze przeciwdeszczowe, golfowe kije, stół i krew, krew, jeszcze więcej krwi. Krajobraz katastrofy i nowej rzeczywistości w jednym kadrzeĆwierkanie w popiele (Witold Mrozek) Parę lat temu było takie określenie: „sztuka postinternetowa” – spektakl Szczawińskiej i Mazurkiewicz bardzo do niego pasuje. Nie chodzi o to, by umeblować scenę ekranami, ale by przechwycić logikę rządzącą internetową strukturą, strukturą nadającą światu kształtNie naród, tylko krajobraz (Maria Jasińska) Napiękniejszy pejzaż jednego z przywódców Grupy Krakowskiej przedstawia chaty nad Zbruczem – czy jego doskonałą formę artystyczną stworzył Lewicki czy Łewycki? Czasem trudno odróżnić, co w ukraińskim polskie, a w polskim ukraińskie – mówi autorka „Awangardy podkarpackiej”Wierszewiersze (Maria Cyranowicz) ZiemiaElsa, Anna i wilki (Anna Maziuk) 3 grudnia Polska miała szansę zmienić stanowisko i sprzeciwić się osłabieniu ochrony wilków. Tak się nie stało. Politykami i polityczkami kierował strach. Nie przed zjedzeniem przez wilki, a przez ludziУкраїнаТи не йтимеш сама (Наталя Маценко) Пошук балансу
Film
Największym błędem polskiego kina jest podział na dwa bieguny, kino artystyczne i komercyjne. Powinno być znacznie obszerniejsze spectrum, kiedyś kinem środka był przecież Bergman
Literatura
Poezja to nie jest lek na kaszel, który może przydać się każdemu i którego reklamę warto umieszczać na każdym autobusowym przystanku
Kolejne strony „Dotyku” Adanii Shibli przerzuca się z najgorszymi przeczuciami. Nie tylko dlatego, że to historia dziecka żyjącego w Palestynie
Obrana przez Magdalenę Grzebałkowską metoda ma moc. Wytworzyła świat pisarki fascynujący, choć ponury. W „Dezorientacjach” jest jednak niedobór odniesień do twórczości, brakuje zapytania: „Kim jesteś, Mario Konopnicko?”
Komiksy Anny Krztoń są dokumentem niekończącego się dojrzewania. Z kadru na kadr, ze strony na stronę, z papieru na Facebook, z Facebooka na papier, z życia w sztukę i z powrotem
Większość polskich prozaików i prozaiczek przyjmuje w ciemno pewne utarte rozumienie męskości, męskiej cielesności i męskiej percepcji, co prowadzi ich na manowce. A nas, czytelników, w stronę bezdennej nudy
W realnym świecie Rosjanie codziennie wymazują z mapy ukraińskie miasta, w literackim świecie „Orbitala” z zachwytem patrzą z orbity na Ziemię i nazywają ją „mateczką” – krytycznie o nagrodzonej Bookerem powieści Samanthy Harvey
Media
Filmy kręcone przez młodych twórców to przechowalnie wiedzy, ciekawostek, głupot i ekscytacji, które zwykle giną w miarę dorastania. Cyfrowe archiwa pękają w szwach od obrazów dzieciństwa, które tylko czekają na odkrycie
Muzyka
Dominika, Julia, Wiktoria i Maja twardo stąpają po ziemi. Doceniają to, co udało im się już osiągnąć. Oczekiwania kształtują na miarę własnych ambicji, ale też możliwości. W tym momencie wszystkie stawiają na muzykę i nie zakładają, że kiedyś będą musiały z niej zrezygnować
W zamykającym album utworze „gloria” Kendrick Lamar przyrównuje proces pisania i związane z nim wzloty i upadki do toksycznej miłości. Relacji uwikłanej w sieć wzajemnych zależności i blokad. Liryczne ostrze wymaga poświęceń
Obyczaje
Powrót artefaktów do ich domu ma większy sens niż trzymanie ich w ukryciu w lepiej czy gorzej wyposażonych technicznie magazynach Zachodu. Nawet jeśli u nas są prezentowane na wystawie i „edukują”, choć nie wiadomo dokładnie o czym
Sztuka
W świecie sztuki bardziej niż sama praktyka artystyczna liczy się umiejętność poruszania się w systemie. Jeśli nie jesteś na bieżąco z tym, co jest modne, jakie tematy poruszać, jak pisać wnioski czy tworzyć portfolio, twoje szanse maleją
Znalezienie równowagi między krajem, który musi przetrwać, a krajem, w którym ludzie będą chcieli później żyć, to niewiarygodnie trudne zadanie – o książce Jessiki Zychowicz „Sztuka, feminizm i rewolucje w Ukrainie XXI wieku”
Nastały pstrokacizna, dziwaczność, niepohamowany pęd do zdobienia, pojawiła się też jednak możliwość budowania z dobrych materiałów i zgodnie z własną wizją, bez oglądania się na dyrektywy państwowe – pisze w „Długich latach 90.” Anna Cymer
Teatr
Opowiadamy o łące, odwołując się do narzędzi teatralnych: ruchu, scenografii, oświetlenia. Okazuje się, że da się za ich pomocą stworzyć spektakl, w którego centrum nie ma sceny i aktora
W finale „Frankensteina” Jaremki horror wylewa się z każdego zakamarka sceny. Żółte płaszcze przeciwdeszczowe, golfowe kije, stół i krew, krew, jeszcze więcej krwi. Krajobraz katastrofy i nowej rzeczywistości w jednym kadrze
Parę lat temu było takie określenie: „sztuka postinternetowa” – spektakl Szczawińskiej i Mazurkiewicz bardzo do niego pasuje. Nie chodzi o to, by umeblować scenę ekranami, ale by przechwycić logikę rządzącą internetową strukturą, strukturą nadającą światu kształt
Napiękniejszy pejzaż jednego z przywódców Grupy Krakowskiej przedstawia chaty nad Zbruczem – czy jego doskonałą formę artystyczną stworzył Lewicki czy Łewycki? Czasem trudno odróżnić, co w ukraińskim polskie, a w polskim ukraińskie – mówi autorka „Awangardy podkarpackiej”
Wiersze
Ziemia
3 grudnia Polska miała szansę zmienić stanowisko i sprzeciwić się osłabieniu ochrony wilków. Tak się nie stało. Politykami i polityczkami kierował strach. Nie przed zjedzeniem przez wilki, a przez ludzi
Україна
Пошук балансу між країною, яка мусить вижити, і країною, в якій хочеться жити опісля — неймовірно складне завдання для виснаженого війною суспільства, але ціною надзусиль цей пошук все ж продовжується
Читаючи книжку Orbital, дивуєшся тому, що у 21 сторіччі така затягана і безліч разів деконструйована думка про світле майбутнє може отримати стільки схвальних відгуків і беззастережної уваги читачів. Відповідь проста — різниця емпіричних досвідів
