Numer 2024/384

Serial „Ripley” pojawia się w idealnym momencie. Już od dłuższego czasu toczy się u nas burzliwa dyskusja o awansie społecznym, zdrajcach własnej klasy, ucieczce z „prowincji”, transferach w górę i powrotach w dół

W „Civil War” nie znajdziemy nic o wpółczesnej Ameryce, za to sporo o współczesnym dziennikarstwie wojennym. Szkoda tylko, że to, co nam próbuje powiedzieć Garland, już raczej wiadomo

Serial „Fallout”, tak jak rok temu „The Last of Us”, zyskuje popularność wychodzącą daleko poza geekowskie getto. Co zmieniło się przez lata w adaptacjach gier, a co pozostaje takie same?

Lubię niepewność, w którą wprowadza czytelnika Słowińska – to, że nigdy nie odważyłbym powiedzieć, czy „Siostro” jest powieścią nudną czy ciekawą, nieznośnie pretensjonalną czy wybitną

Leila Mottley swoją debiutancką powieść, nominowane do Bookera „Ślady nocy”, zadedykowała „dziewczynom z Oakland”. Uczyniła to nie po to, aby podkreślić ich cierpienie, ale raczej żeby pokazać, że jednak żyją

O trans literaturze, o tym, jak portretować zwykłe trans życie, jacy autorzy i autorki starają się to robić, o tym, czym się zajmują trans studies i dlaczego ich potrzebujemy, Barbara Klicka rozmawia z J. Szpilką

Bohaterka „Hotelu ZNP” zderza się z kolejnymi mężczyznami swojego życia. Izabela Tadra odwraca tradycyjną perspektywę powieści feministycznych i pokazuje postać wyprodukowaną przez praktyki patriarchatu

„Postkolonialny wiersz miłosny” Natalie Diaz to pierwszy zbiór wierszy rdzennej Amerykanki w całości przełożony na polski. Przy tej okazji, zamiast szufladki na „autentyczne” wyznania rdzennych autorek, potrzebujemy pogłębionego namysłu nad związkami etniczności i eksperymentu

Oglądanie nowej-starej aplikacji Threads każe zadać pytanie: kto i kiedy właściwie wpadł na pomysł, że ludzie w sieci powinni ze sobą rozmawiać?

W ciągu ostatnich 50 lat na osnowie muzyki, szczególnie tej tradycyjnej, mozolnie powstawało coś na kształt polsko-ukraińskiego porozumienia i niszowej wspólnoty. Długi czas bez udziału instytucji państwowych, nieoficjalnie, alternatywnie, bez ideologii. Z dala od deklaracji o wzajemnym pojednaniu, a jednak samochcąc do niego przybliżając

Lubimy tworzyć muzyczne światy, w których panuje odrealnienie. One nigdy nie są turbo na serio, zawsze jest w nich wyczuwalny przyjemny eskapizm, oniryzm. Dobrze, kiedy ktoś może zatrzymać się razem z nami na przystanku

Marcin Kosiorek jest jednym z najstarszych przedstawicieli polskiego środowiska hiphopowego. Na przekór swojej metryce jest też jednym z najświeżej myślących jej reprezentantów. Zapewne dlatego, że zawsze miał swój własny hip-hop

Julia Holter nie przestaje drążyć i poszukiwać, ale na albumie „Something in the Room She Moves” rozwija swoje rozbudowane pieśni w sposób, który wydaje się raczej intuicyjny i emocjonalny niż wykoncypowany

Mieliśmy poczucie, że teraz otworzą się przed nami nowe możliwości. Że nastąpi fundamentalna zmiana i będziemy mogli wreszcie opowiedzieć o naszej kulturze. Ale to był krótki moment, okno, które zamknęło się tak szybko, jak się otworzyło – rozmowa z uczestnikami ukraińskiego pawilonu w Wenecji

Kiedy zapalił się dach, strażnik wbiegł do muzeum i wyciągnął z ognia wszystko, co mógł. Udało się uratować 14 z 25 obrazów artystki. Miejscowi ukrywali je do końca okupacji rosyjskiej. Dobrze pokazuje to znaczenie sztuki Mariji Prymaczenko, najbardziej rozpoznawalnej ukraińskiej artystki

Wszystko, co dziś możemy zrobić na komputerze, kiedyś było wieloetapowym procesem. Ogromna odpowiedzialność spadała na redaktorów technicznych. Decydowali o formacie, papierze, marginesach i kroju pisma – o robieniu książek w PRL-u opowiada autor „Wy-twórców”

Na scenie spotykają się bohaterowie wyrwani z mniej lub bardziej znanych filmów katastroficznych, bazą dla scenariusza są głównie aktorskie improwizacje. „Piękny początek” jest nie tyle opowieścią o kataklizmie, ile spekulacją o jego kulisach

W spektaklu „Śmieszy cię to?” Michała Buszewicza nie ma moralizatorstwa. Są za to niewypowiedziane pytania skierowane w stronę publiczności o to, z czego tak naprawdę się śmiejemy

W spektaklu „Nasze czasy” śmieję się z tego, że największy sukces zawodowy odniosłem w 1993 roku jako dziesięciolatek. Zagrałem wtedy w trzech filmach i jednym serialu

W środowisku teatralnym istnieje przekonanie o tym, jak powinien wyglądać spektakl mistrzowski. Ciągle kształtowane przez twórczość Lupy i Warlikowskiego, zasila wyobraźnię twórców teatralnych i recenzentów – uwagi przy okazji spektaklu „Siedem historii okrutnych” w Teatrze 21

Kryzysy środowiskowe nawiedzały ludzkość od dawna. Skala zniszczeń, jakie niosły, zależała od tego, jak społeczeństwa na nie odpowiadały. Jedne z tych odpowiedzi pogłębiały kryzysy, inne je łagodziły. Podobna alternatywa stoi przed nami u progu katastrofy klimatycznej

W „Lepszym gatunku” Marcin Wilk pisze o problematycznym uzależnieniu psów od ludzi. O ich utowarowieniu, traktowaniu jak marka fabryczna albo jak kynologiczny, czysty rasowo produkt

Примаченко не боялася атома,  але переживала, чи не будуть боятися люди її «заражених» картин? Навіть в моменти апокаліпсису для неї було важливо, щоб її мистецтво бачили

Захоплення українським фольклором приводило польських музикантів до відкриття власних коренів. Українська музика почала входити в репертуарний канон польського фольклорного руху, що зароджувався у 1990-х роках, і це було помітно у всіх сферах