Numer 2023/370

Niektóre z miejsc, jakie filmowałyśmy zeszłej wiosny, fizycznie już nie istnieją. Niektórych osób, które wystąpiły w filmie, już nie ma wśród nas – o dokumentowaniu wojny i udawaniu normalności rozmawiają ukraińskie reżyserki

Reżyserzy nigdy nie są pytani o to, jak to jest być mężczyzną w zawodzie. Są pytani o to, co ich inspiruje, jak wybierają tematy. Możemy trochę to przechwycić, nie wpadając jednak w patriarchalną kliszę – rozmawiają reżyserki

Nawet jeśli „Cicha dziewczyna” operuje przede wszystkim łagodną, uważną obserwacją szczegółów, a „Georgie ma się dobrze” maskuje swoją melodramatyczność rozbrajającym, pulsującym humorem, oba mówią w zasadzie o tym samym: o dzieciach, a właściwie o córkach, w obliczu braku lub straty, o nieumiejętnej miłości rodzicielskiej

Nie interesuje mnie sztuka dla sztuki. Chcę być obecna, uczestniczyć. Na ile mogę i potrafię, bo grupy dla lesbijek 50+ na fejsie jednak nie poprowadzę, choć była taka propozycja. Oto formuła mojego paradoksu: jestem pisarką i chcę być z innymi

Dzisiaj kobiety mają więcej możliwości, żeby pisać tak, jak kiedyś mogli tylko mężczyźni. W latach 90. tylko reporter mężczyzna mógł bez kłopotu wyskoczyć na miesiąc do Afryki. Nikt go nie pytał: „A co zrobisz z dzieckiem?” – mówią reporterki

„Bardo” opowiada o gwałtownym wzroście ludzkiej populacji. O naszej kondycji we współczesności i w niedalekiej przyszłości. A symbolika czerpie z cyberpunku, noir, gotyku, retro, przemieszanych z filozofią i teologią – mówią twórcy komiksu, laureaci Nagrody Literackiej m.st. Warszawy

„Borys albo jeden dzień lata” Małgorzaty I. Niemczyńskiej ma rzadką w książkach debiutanckich przemyślaną strukturę. Jednak daleko posunięta umowność świata przedstawionego nie zostaje tu zrównoważona drugim niezbędnym elementem

„Łakome” Małgorzaty Lebdy to przykład literatury, która robi radykalne rzeczy bez pouczania i moralizowania. Pisarka zabiera nas w miejsca nieoswojone, zachęcając do konfrontacji z tym, co boli

Już w liceum miałam łatkę wściekłej feministki. Pamiętam, jak z koleżanką zrywałyśmy antyaborcyjną gazetkę szkolną ze zdjęciami płodów – o relacji feminizmu i punk rocka rozmawiają pisarka i wokalistka

Nieważne, jak głośno będziemy krzyczeć i z kim się bić, wszyscy i tak skończymy w zupie, w tej hutniczej surówce, gdzie pochłonie nas słońce Luny – Maciej Bobula o blackmetalowej Furii i jej nowej płycie „Huta Luna”

Po wojnie chłopki i robotnice wędrowały w górę w warunkach zupełnego przeorganizowania mapy społecznej. Był to proces skomplikowany, trudny i niepełny, ale bez niego nie da się zrozumieć współczesnej Polski – rozmawiają badaczki mobilności społecznej

O tym, co to znaczy być feministką i artystką, czy od zawsze czuły się bardziej twórczyniami niż twórcami i czy w polskich realiach politycznych możliwa jest wewnętrzna krytyka ruchów kobiecych – Barbara Klicka rozmawia z Joanną Mueller-Liczner i Weroniką Szczawińską

Od jakiegoś czasu myślałam, że nie jestem w stanie czytać świadectw toczącej się przeciwko nam wojny. Ale jak się okazało, mogę – z dystansu czasu i terytorium. Jak zahipnotyzowana, w zwolnionym tempie i bez łez, czytam historie mieszkańców Gruzji zebrane 10 lat po inwazji

Bujny pejzaż instytucjonalny istnieje za cenę bardzo słabych płac, niskich budżetów i podejścia: „Jakoś to będzie, damy radę, nieraz dawaliśmy” – rozmowa o polityce kulturalnej po debacie „Kultura (w) przyszłości”

Dałabym mocne „tak” dla polityki kulturalnej – która przecież nie musi i nie powinna być polityką tożsamościową w dotychczasowym rozumieniu. W tym obszarze spotykają się właśnie kwestie ustrojowe – rozumiane jako fundamenty myślenia o państwie i społeczeństwie

Romanse profesorów ze studentkami były na porządku dziennym. Dowcipy, zagadywania, specyficzne żarciki, komentarze – artystki wizualne rozmawiają o dyskryminacji na akademiach i godzeniu macierzyństwa z pracą

W nowej książce Zbigniew Libera zaprasza do dialogu o swojej sztuce Łukasza Chotkowskiego. To dialog niekonwencjonalny, bo oparty na fantazji i intuicji, zgodnie z główną zasadą sztuki Libery – nic nie jest takie, jak się państwu wydaje

Podporządkowując publiczne instytucje partyjnej linii, rządzący nie tyle wpływają na kształt pola artystycznego, ile wyłączają przejęte placówki z głównego obiegu. W Zachęcie trwa totalne ukrzyżowanie, tymczasem życie (artystyczne) jest gdzie indziej

Norblin doświadczył awansu społecznego: zarabiał znacznie więcej niż jego ojciec, pracował w lżejszym zawodzie, znał więcej świata. Jednak w swojej sztuce przez wiele dekad pielęgnował jakiś gen niższości – mówi autor „Bazgracza”, wyróżnionego Nagrodą Literacką m.st. Warszawy

Agatę Siniarską w „null & void” interesuje głównie anihilacja krajobrazów i zwierząt przez wojny (te historyczne i współczesne) i ich technologie zabijania

„Fuck Me” Mariny Otero jest swego rodzaju autobiografią, tyle że skonstruowaną ze wspomnień i archiwalnych materiałów, z fikcji, fantazji i fetyszy

Pasteryzacja była wehikułem mobilności społecznej. Narzędziem emancypacji, które pozwoliło poddać fermentacji głód i wstyd, zawekować poczucie dumy z własnej zaradności, skolonizować jelita całego społeczeństwa i środowiska zdrowszą, wspólną florą bakteryjną

Щось все одно залишається незнятим, випущеним з уваги, і якраз ці пробіли цікавлять найбільше. Як і питання – чи можна передати правду за допомогою фільмування війни? Про складні дилеми своєї професії розмовляють режисерки Ірина Цілик і Марина Степанська

Сакартвело — підручник історичних пересторог. На кожному кроці тут відчувається, як багато можна досягнути — і як нестерпно багато втратити

Ми нескоро повернемося до ідей самодостатності мистецтва й вежі зі слонової кістки. Досвід цієї великої війни нам ще осмислювати дуже довго. Світ стоїть на великій межі, попередня прекрасна епоха безповоротно відійшла